วิทยานิพนธ์นี้ได้ศึกษากฎทางภาษีอากร คำพิพากษาที่เกี่ยวข้องกับกฎทางภาษีอากรในศาลปกครอง หลักเกณฑ์ที่ใช้ในการควบคุมกฎทางภาษีอากรในศาลปกครอง และการตีความกฎทางภาษีอากรในคำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลปกครอง เพื่อมุ่งหมายที่จะนำวิเคราะห์ถึงปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการควบคุมกฎทางภาษีอากรโดยศาลปกครอง ถึงแม้กฎทางภาษีอากรจะเป็นกฎตามมาตรา 3 แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 และมาตรา 5 แห่งพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. 2539 ที่กำหนดให้ กฎ หมายความว่า พระราชกฤษฎีกา กฎกระทรวง ประกาศกระทรวง ข้อบัญญัติท้องถิ่น ระเบียบ ข้อบังคับ หรือบทบัญญัติอื่นที่มีผลบังคับเป็นการทั่วไป โดยไม่มุ่งหมายให้ใช้บังคับแก่กรณีใดหรือบุคคลใดเป็นการเฉพาะและกฎทางภาษีอากรยังมีการควบคุมความชอบด้วยกฎหมายตามหลักความชอบด้วยการกระทำทางปกครองเช่นเดียวกับกฎก็ตาม แต่จากการศึกษาพบว่าการตีความเนื้อหาเพื่อควบคุมความชอบด้วยกฎหมายของ “กฎทางภาษีอากร” แตกต่างจากการตีความเนื้อหาของ “กฎ” และมีปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการควบคุมกฎทางภาษีอากรโดยศาลปกครอง ดังนี้ 1.การตีความในเรื่องเกี่ยวกับอำนาจพิจารณาพิพากษาของศาลปกครอง ที่มิได้ตีความให้ครอบคลุมถึงพระราชบัญญัติว่าด้วยการวินิจฉัยชี้ขาดอำนาจหน้าที่ระหว่างศาล พ.ศ. 2542 ซึ่งเกี่ยวข้องกับอำนาจศาลปกครองและศาลภาษีอากร 2. การตีความในเรื่องผู้มีสิทธิฟ้องคดี ที่มิได้ตีความให้ครอบคลุมถึงผู้ที่อาจจะเดือดร้อนหรือเสียหาย 3. การตีความในเรื่องเงื่อนไขการฟ้องคดีที่มิได้ตีความให้ครอบคลุมถึงระยะเวลาฟ้องคดีที่ต้องยื่นฟ้องภายในเก้าสิบวันนับแต่วันที่ควรรู้ถึงเหตุแห่งการฟ้องคดี รวมถึง4. การตีความในเรื่องการควบคุมความชอบด้วยกฎหมายในเรื่องขั้นตอนและกระบวนการออกกฎทางภาษีอากร ที่มิได้ตีความให้ครอบคลุมถึงการปฏิบัติราชการแทนหรือการรักษาราชการแทนตามพระราชบัญญัติระเบียบบริหารราชการแผ่นดิน พ.ศ. 2534 และที่แก้ไขเพิ่มเติม และขั้นตอนกระบวนการออกกฎทางภาษีอากร ตามพระราชกฤษฎีกาว่าด้วยการเสนอเรื่องและการประชุมคณะรัฐมนตรี พ.ศ. 2548 ระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยการเสนอเรื่องคณะรัฐมนตรี พ.ศ. 2531 และระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยการจัดทำและการตรวจสอบร่างกฎหมายและร่างอนุบัญญัติที่เสนอคณะรัฐมนตรี พ.ศ. 2549 พระราชบัญญัติคณะกรรมการกฤษฎีกา พ.ศ. 2522 และระเบียบคณะกรรมการกฤษฎีกาว่าด้วยการจัดทำและการพิจารณาร่างกฎหมาย กฎ ระเบียบ ข้อบังคับหรือประกาศ โดยกรรมการกฤษฎีกา พ.ศ. 2522 ระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยการประกาศเรื่องในราชกิจจานุเบกษา พ.ศ. 2547 5.การตีความเนื้อหาของกฎทางภาษีอากร ศาลปกครองได้ตีความเนื้อหาของกฎทางภาษีอากรโดยอาศัยหลักการตีความตามหลักกฎหมายปกครองเท่านั้น แต่มิได้อาศัยหลักการตีความตามหลักกฎหมายภาษีอากรด้วยดังนั้น ในการตีความเนื้อหาของกฎทางภาษีอากรนอกจากศาลปกครองจะต้องอาศัยหลักเกณฑ์ที่กำหนดไว้ในพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง...

นับตั้งแต่เดือนมีนาคม พ.ศ. 2544 เป็นต้นมา ประเทศไทยได้มีการจัดตั้งศาลปกครองขึ้นตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 เป็นศาลที่มีอำนาจพิจารณาพิพากษาเกี่ยวกับคดีปกครอง หรือคดีพิพาทระหว่างเอกชนกับหน่วยงานของรัฐหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐ หรือคดีพิพาทระหว่างหน่วยงานของรัฐหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐด้วยกันอันเนื่องมาจากการปฎิบัติหน้าที่ทางปกครองของหน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐ อันเกิดจากการจัดทำบริการสาธารณะ โดยประเด็นข้อพิพาทดังกล่าวเป็นประเด็นข้อพิพาทตามกฎหมายมหาชน แต่อย่างไรก็ตามในปัจจุบัน มีการบัญญัติกฎหมายปกครองขึ้นมาบังคับใช้เพิ่มขึ้น ทำให้มีมูลเหตุแห่งการฟ้องคดีปกครองเพิ่มมากขึ้น มีคดีที่ฟ้องมายังศาลปกครองเป็นจำนวนมาก ด้วยคดีที่เพิ่มขึ้นจำนวนมากนี้ประกอบกับในการดำเนินกระบวนพิจารณาของศาลมีบทกฎหมายในหลายมาตราซึ่งเมื่อพิจารณาจะพบว่าบทกฎหมายเหล่านี้เป็นต้นเหตุสำคัญที่ทำให้การพิจารณาคดีเกิดความล่าช้า เมื่อการดำเนินกระบวนพิจารณาเกิดความล่าช้า จึงส่งผลให้มีคดีที่ค้างการพิจารณาเป็นจำนวนมาก กว่าจะพิจารณาคดีใดคดีหนึ่งแล้วเสร็จต้องใช้ระยะเวลายาวนาน ก่อให้เกิดความเดือดร้อนเสียหายแก่คู่กรณี เพราะไม่อาจเยียวยาแก้ไขปัญหาในประเด็นพิพาทได้อย่างทันท่วงที จากสถิติพบว่ามีคดีปกครองในศาลปกครองไทยจำนวนไม่น้อยที่มีระยะเวลาการพิจารณานานเกินกว่า 5 ปี ทำให้ศาลปกครองโดนร้องเรียนและโดนโจมตีในเรื่องดังกล่าวจากคู่กรณีอยู่บ่อยครั้ง และเมื่อผู้เขียนได้พิจารณาการดำเนินกระบวนพิจารณาของศาลปกครองในต่างประเทศ ไม่ว่าจะเป็นศาลปกครองของฝรั่งเศส หรือศาลปกครองของเยอรมัน ซึ่งประเทศเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นต้นแบบของศาลปกครองไทย พบว่า ศาลปกครองของประเทศเหล่านี้มีการพิจารณาคดีอย่างรวดเร็ว จากการศึกษาพบว่า ในปี พ.ศ. 2560 ศาลปกครองฝรั่งเศสมีระยะเวลาเฉลี่ยในการพิจารณาพิพากษาคดี ตั้งแต่ 7 เดือน ไปจนถึง 2 ปีครึ่ง เท่านั้น โดยระยะเวลาเริ่มนับจากวันที่รับคดีไว้พิจารณาไปจนถึงวันที่ศาลมีคำพิพากษาหรือคำสั่ง อีกทั้ง ปัจจุบัน รัฐบาลมีแนวนโยบายปฏิรูปประเทศในด้านต่างๆ โดยมีการปฏิรูปด้านกระบวนการยุติธรรมเป็นส่วนหนึ่งด้วย อันเป็นไปตามบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 ที่บัญญัติไว้เพื่อให้การดําเนินการอํานวยความยุติธรรมแก่ประชาชนได้ประสิทธิผล โดยมาตรา 258 ง. (1) กําหนดว่า “ให้มีการกําหนดระยะเวลาดําเนินงานในทุกขั้นตอนของกระบวนการยุติธรรมที่ชัดเจน เพื่อให้ประชาชนได้รับความยุติธรรมโดยไม่ล่าช้า และมีกลไกช่วยเหลือประชาชนผู้ขาดแคลนทุนทรัพย์ให้เข้าถึงกระบวนการยุติธรรมได้ รวมตลอดทั้งการสร้างกลไกเพื่อให้มีการบังคับการตามกฎหมายอย่างเคร่งครัด เพื่อลดความเหลื่อมล้ำและความไม่เป็นธรรมในสังคม” และมาตรา 258 ง. (3) กําหนดให้มีการ “เสริมสร้างและพัฒนาวัฒนธรรมองค์กรขององค์กรต่างๆ ที่เกี่ยวข้องในกระบวนการยุติธรรมให้มุ่งอํานวยความยุติธรรมแก่ประชาชนโดยสะดวกและรวดเร็ว”ผู้เขียนจึงมุ่งหมายที่จะศึกษาสาเหตุที่สำคัญในหลายปัจจัยที่เกี่ยวข้องเกี่ยวกับสาเหตุของปัญหาความล่าช้าในการดำเนินคดี ไม่ว่าจะเป็นปัญหาทางด้านข้อกฎหมาย ปัญหาทางด้านการแสวงหาข้อเท็จจริงของศาล ปัญหาทางด้านรูปแบบของกระบวนการพิจารณา ปัญหาเกี่ยวกับรูปแบบในการจัดทำคำพิพากษา รวมถึงความพร้อมของบุคลากรและความพร้อมของเทคโนโลยีในการดำเนินคดีซึ่งจากการศึกษาพบว่า...

เมื่อบทลงโทษที่ถูกกำหนดไว้ในประมวลกฎหมายอาญาของไทยในปัจจุบันยังคงมีอยู่อย่างจำกัด ศาลไม่สามารถนำโทษ หรือมาตรการอื่นทางอาญานอกเหนือจากที่กฎหมายบัญญัติมาบังคับใช้ได้ โดยเฉพาะสำหรับกรณีการกระทำความผิดบางประเภทที่ไม่สมควรลงโทษถึงขั้นจำคุก แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นความผิดที่รุนแรงเกินกว่าจะใช้เพียงมาตรการการรอการลงโทษเท่านั้น ส่งผลให้ศาลจำต้องใช้วิธีการลงโทษจำคุกอยู่นั่นเอง ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เกิดปัญหาที่สำคัญในกระบวนการยุติธรรมทางอาญา คือ ปัญหาเรื่องความแออัดของเรือนจำ ในวิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงได้นำเสนอบทลงโทษอาญาทางเลือก คือ การมีคำสั่งให้จำเลยชดใช้ค่าเสียหายให้แก่ผู้เสียหาย ซึ่งถือเป็นมาตรการแทนการลงโทษจำคุกรูปแบบหนึ่งที่มีเงื่อนไขแตกต่างจากการใช้สิทธิเรียกร้องทางแพ่งของผู้เสียหายในคดีอาญา และการมีคำสั่งให้ชดใช้ค่าเสียหายในฐานะที่เป็นเงื่อนไขของการรอการลงโทษที่กำหนดอยู่ในกฎหมายไทยในปัจจุบัน การบัญญัติเพิ่มโทษอาญาทางเลือกให้ศาลสามารถใช้ดุลพินิจตัดสินพิพากษาให้ผู้กระทำความผิดชดใช้ค่าเสียหายให้แก่ผู้เสียหายได้ทันทีนั้น นอกจากจะช่วยแก้ไขปัญหาเรื่องความแออัดของเรือนจำแล้ว ยังถือเป็นมาตรการที่ส่งผลดีทั้งต่อตัวผู้เสียหาย ทำให้ผู้เสียหายได้รับการเยียวยาความเสียหายที่ได้รับจากการกระทำความผิดอย่างเป็นรูปธรรม และยังส่งผลดีต่อตัวผู้กระทำความผิด ในแง่ของการป้องกันมิให้ผู้กระทำความผิดได้รับผลร้ายที่อาจเกิดจากการถูกลงโทษจำคุก และเปิดโอกาสให้ผู้กระทำความผิดสามารถชดใช้ความเสียหายที่เกิดขึ้นจากการกระทำของตน ทั้งยังมีโอกาสได้รับการแก้ไขฟื้นฟูเพื่อปรับปรุงพฤตินิสัยได้อย่างเหมาะสม ซึ่งบทลงโทษทางอาญาในรูปแบบที่มุ่งเน้นการเยียวยาความเสียหาย และการแก้ไขฟื้นฟูผู้กระทำความผิดโดยเฉพาะการมีคำสั่งให้ชดใช้ค่าเสียหายนี้ เป็นแนวโน้มพัฒนาการสำหรับกระบวนการยุติธรรมทางอาญาสมัยใหม่ ที่ช่วยส่งเสริมให้กฎหมายยังคงสถานะเป็นเครื่องมือที่สำคัญในการควบคุมดูแลให้เกิดความสงบเรียบร้อยในสังคม และช่วยพัฒนาประสิทธิภาพของกระบวนการยุติธรรมทางอาญาให้คงไว้ซึ่งความศักดิ์สิทธิ์ และเสริมสร้างความเชื่อมั่นให้แก่ประชาชนในสังคมที่ล้วนแต่ต้องดำเนินชีวิตอยู่ภายใต้ความคุ้มครองของกฎหมายทั้งสิ้น

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงความความเหมาะสมในการกำหนดความผิดและการลงโทษทางอาญาสำหรับบุคคลที่ไม่กระทำหน้าที่พลเมืองดีในการให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ซึ่งตกอยู่ในภยันตรายแห่งชีวิต สำหรับประเทศไทยได้บัญญัติหน้าที่พลเมืองดีไว้ในประมวลกฎหมายอาญามาตรา 374 ซึ่งเป็นบทบัญญัติที่มีลักษณะบังคับให้บุคคลต้องกระทำการช่วยผู้ซึ่งตกอยู่ในภยันตรายแห่งชีวิต หากช่วยได้แต่ไม่ช่วยก็จะมีความผิดและต้องรับโทษ โดยที่การกำหนดหน้าที่พลเมืองดีดังกล่าวนั้นอาจกระทบกระเทือนต่อสิทธิและเสรีภาพของปัจเจกบุคคลได้ อีกทั้ง ถ้อยคำในตัวบทได้บัญญัติไว้อย่างกว้าง ๆ ไม่ชัดเจน ด้วยในปัจจุบันมีภัยที่ส่งผลให้เกิดอันตรายแก่ชีวิตและร่างกายต่อคนในสังคมเป็นจำนวนมาก จึงอาจทำให้เกิดปัญหาในการบังคับใช้บทบัญญัติแห่งกฎหมายในการปรับใช้กับข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นในสังคม ซึ่งบทบัญญัติมาตรา 374 ยังไม่เคยมีคำพิพากษาของศาลตัดสินมาก่อน อีกทั้งตำราของนักนิติศาสตร์ไทยก็ไม่ได้อธิบายไว้โดยละเอียด โดยสมควรศึกษาดุลยภาพระหว่างสิทธิและเสรีภาพของปัจเจกบุคคลกับการบังคับควบคุมศีลธรรมโดยกฎหมาย ศึกษาวิวัฒนาการในการกำหนดหน้าที่พลเมืองดีของประเทศไทยในอดีตจนถึงปัจจุบัน ศึกษาแนวคิดในการกำหนดความผิดอาญาและการลงโทษทางอาญาสำหรับบุคคลที่ไม่กระทำหน้าที่พลเมืองดี รวมทั้งสำรวจบทบัญญัติความผิดดังกล่าวทั้งในประเทศไทยและต่างประเทศ เพื่อวิเคราะห์ขอบเขตองค์ประกอบความรับผิดของหน้าที่พลเมืองดีให้เกิดแนวทางในการบังคับใช้ได้อย่างเหมาะสมจากการศึกษาพบว่า ในประเทศไทยได้มีการกำหนดหน้าที่พลเมืองดีในการให้ความช่วยเหลือแก่ผู้อื่นมาแล้วตั้งแต่ในอดีต โดยมีวิวัฒนาการของหน้าที่และขอบเขตในการให้ความช่วยเหลือแตกต่างกันไปตามบริบทของสังคมแต่ละยุคสมัย ปัจจุบันได้มีการกำหนดหน้าที่พลเมืองดีในการให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ซึ่งตกอยู่ในภยันตรายแห่งชีวิต แม้ว่าการกำหนดหน้าที่พลเมืองดีดังกล่าวจะกระทบต่อกระเทือนต่อสิทธิและเสรีภาพของปัจเจกบุคคล แต่ก็มีความจำเป็นที่จะต้องมีการบังคับควบคุมศีลธรรมโดยกฎหมายเพื่อรักษาความปลอดภัยในชีวิตและร่างกายอันเป็นประโยชน์ส่วนรวม ให้คงไว้แก่สังคม อีกทั้ง จากการศึกษากฎหมายต่างประเทศพบว่ามีการบัญญัติหน้าที่ในการให้ความช่วยเหลือไว้ในกฎหมายที่มีโทษทางอาญาเช่นเดียวกัน โดยบัญญัติมาจากหลักแนวคิดที่เรียกว่า Good Samaritan Law ซึ่งเป็นหลักแนวคิดที่ต่างประเทศนำมาใช้ในการกำหนดหน้าที่ในการให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ซึ่งตกอยู่ในภยันตราย (Duty to rescue) โดยแต่ละประเทศมีการกำหนดองค์ประกอบความผิดและโทษที่แตกต่างกันไปตามระบบกฎหมายและบริบทของสังคม ดังนั้น ผู้เขียนจึงเห็นว่าควรนำหลักแนวคิดและบทบัญญัติของกฎหมายต่างประเทศมาพิจารณาเปรียบเทียบกับองค์ประกอบความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 374 เพื่อนำมาเป็นแนวทางในการบังคับใช้ขอบเขตของหน้าที่พลเมืองดีให้มีความชัดเจนแน่นอนและเพื่อให้เกิดความเหมาะสมในการลงโทษบุคคลที่ไม่กระทำหน้าที่พลเมืองดีให้สอดคล้องกับบริบทของสังคมไทย

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงเหตุผลและความจำเป็นในการเพิ่มโทษสำหรับการกระทำที่เกิดจากความเกลียดชังต่อบุคคลที่มีอัตลักษณ์ทางเพศแตกต่างจากเพศโดยกำเนิด ซึ่งการมีอัตลักษณ์ทางเพศหรือการแสดงออกถึงเพศสภาพที่แตกต่างไปจากเพศโดยกำเนิดถือเป็นสิทธิขั้นพื้นฐานของปัจเจกบุคคล อย่างไรก็ตาม ความสามารถในการแสดงออกในกรณีนี้อาจถูกจำกัดอยู่ภายใต้เงื่อนไขหรือกรอบแห่งวัฒนธรรม จารีตประเพณี ค่านิยม ความคาดหวัง หรือบรรทัดฐานของสังคม ปัจจุบันแม้ประเทศไทยจะแสดงให้เห็นถึงการให้การยอมรับบุคคลที่แสดงออกถึงอัตลักษณ์ทางเพศที่แตกต่างเหล่านี้มากยิ่งขึ้น แต่ก็ยังมีบางกลุ่มของสังคมก็ที่ยังคงมีแนวคิดหรือทัศนคติที่ผิดเกี่ยวกับบุคคลที่แสดงออกถึงอัตลักษณ์ทางเพศที่แตกต่างเหล่านี้อยู่ เช่น การตัดสินบุคคลผู้มีความหลากหลายทางเพศว่าเป็นคนโรคจิต จิตวิปริต สมควรที่จะต้องได้รับการบำบัดรักษาให้กลับมามีเพศสภาพที่ตรงกับเพศสรีระโดยกำเนิด และที่น่าห่วงใยที่สุด คือการกระทำที่เป็นการละเมิดสิทธิในชีวิตและร่างกายซึ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นไปจนถึงขั้นก่ออาชญากรรมด้วยเหตุอันเนื่องมาจากความเกลียดชังต่อบุคคลผู้มีความหลากหลายทางเพศเหล่านั้น โดยสำหรับประเทศไทยนั้นยังไม่มีกฎหมายที่กำหนดความรับผิดทางอาญากรณีอาชญากรรมที่เกิดจากความเกลียดชังต่อบุคคลที่มีอัตลักษณ์ทางเพศแตกต่างจากเพศโดยกำเนิดไว้ ซึ่งเป็นสิ่งที่สังคมโลกให้ความสำคัญและตระหนักถึงปัญหาดังกล่าวนี้เป็นอย่างมาก จึงสมควรศึกษาเหตุผลและความจำเป็นรวมถึงแนวคิดทฤษฎีในการกำหนดความรับผิดทางอาญาสำหรับการกระทำที่เกิดจากความเกลียดชังต่อบุคคลที่มีอัตลักษณ์ทางเพศแตกต่างจากเพศโดยกำเนิด รวมทั้งศึกษาถึงบทบัญญัติกฎหมายของต่างประเทศ เพื่อวิเคราะห์ขอบเขต รูปแบบในการกำหนดความรับผิด องค์ประกอบความผิด รวมถึงข้อยกเว้นต่างๆ เพื่อที่จะนำมาปรับใช้ให้เหมาะสมกับบริบทในสังคมไทยต่อไปจากการศึกษาพบว่า ในปัจจุบันประเทศไทยกำลังเผชิญกับปัญหาอาชญากรรมที่เกิดจากความเกลียดชังต่อบุคคลที่มีอัตลักษณ์ทางเพศที่แตกต่างจากเพศโดยกำเนิด การละเมิดสิทธิในชีวิตและร่างกายของบุคคลดังกล่าวเป็นสิ่งที่พบเห็นได้บ่อยครั้ง ไม่ว่าจะเป็นจากข่าวอาชญากรรมหรือจากการพบเห็นในชีวิตประจำวันทั่วไป ปัญหาดังกล่าวนี้เป็นปัญหาสำคัญที่สมควรได้รับการแก้ไขโดยเร็ว ซึ่งจากการศึกษากฎหมายต่างประเทศพบว่าปัญหาในเรื่องอาชญากรรมที่เกิดจากความเกลียดชังนี้เป็นปัญหาสำคัญที่รัฐตระหนักถึงและมีการกำหนดความรับผิดทางอาญาสำหรับอาชญากรรมที่เกิดจากความเกลียดชังไว้เป็นการเฉพาะแตกต่างจากอาชญากรรมทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นการบัญญัติให้เป็นความผิดฐานหนึ่ง หรือการบัญญัติให้เป็นเหตุที่ผู้กระทำผิดต้องรับโทษหนักขึ้น ทั้งนี้ ขึ้นอยู่กับระบบกฎหมาย สภาพปัญหาและบริบททางสังคมของแต่ละประเทศที่จะบัญญัติกฎหมายให้สอดคล้องและเหมาะสมที่สุดดังนั้น ผู้เขียนจึงเห็นว่าควรนำหลักแนวคิดและรูปแบบการกำหนดความรับผิดทางอาญาสำหรับอาชญากรรมที่เกิดจากความเกลียดชังของกฎหมายต่างประเทศมาพิจารณา วิเคราะห์ และนำมาปรับใช้กับประเทศไทย เพื่อให้การกำหนดความรับผิดทางอาญาสำหรับอาชญากรรมที่เกิดจากความเกลียดชังต่อบุคคลที่มีอัตลักษณ์ทางเพศที่แตกต่างจากเพศโดยกำเนิด รวมถึงการบัญญัติกฎหมายอาญาเพื่อเพิ่มโทษกรณีดังกล่าวมีความเหมาะสมสอดคล้องกับสภาพสังคมและปัญหารวมถึงบริบทในสังคมไทยต่อไป

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีความมุ่งหมายที่จะศึกษาถึงความเป็นไปได้และความเหมาะสมในการกำหนดความรับผิดทางอาญาสำหรับการเผยแพร่ภาพส่วนตัวที่ไม่สมควรทางเพศ แยกต่างหากจากบทบัญญัติที่กำหนดความรับผิดทางอาญาแก่การเผยแพร่สื่อลามกอนาจารทั่วไปที่บังคับใช้อยู่ในปัจจุบัน โดยได้ทำการศึกษาแนวคิดเกี่ยวกับภาพส่วนตัวที่ไม่สมควรทางเพศ แนวคิดเกี่ยวกับการคุ้มครองความเป็นส่วนตัว และแนวคิดทฤษฎีในการกำหนดความรับผิดและโทษทางอาญา วิเคราะห์จุดร่วมและจุดแตกต่างระหว่างภาพส่วนตัวที่ไม่สมควรทางเพศและสื่อลามกอนาจารทั่วไป รวมทั้งสำรวจบทบัญญัติแห่งกฎหมายทั้งในประเทศไทยและต่างประเทศที่เกี่ยวข้องเพื่อวิเคราะห์แสวงหาแนวทางที่เหมาะสมในการบัญญัติกฎหมายเพื่อกำหนดความรับผิดทางอาญาสำหรับการเผยแพร่ภาพส่วนตัวที่ไม่สมควรทางเพศในประเทศไทยจากการศึกษาพบว่า ในปัจจุบันหลายประเทศได้มีการตราบทบัญญัติกำหนดความรับผิดทางอาญาสำหรับการเผยแพร่ภาพส่วนตัวที่ไม่สมควรทางเพศเป็นการเฉพาะ โดยแต่ละประเทศกำหนดองค์ประกอบความผิดและความหนักเบาของอัตราโทษแตกต่างกันไปตามระบบกฎหมาย บริบทของสังคม และนโยบายของรัฐ สำหรับประเทศไทย ในปัจจุบันพบว่ายังไม่มีบทบัญญัติใดที่กำหนดความรับผิดทางอาญาสำหรับการเผยแพร่ภาพส่วนตัวที่ไม่สมควรทางเพศแยกออกจากสื่อลามกอนาจารทั่วไปเป็นการเฉพาะ แม้ว่าในความเป็นจริงภาพส่วนตัวที่ไม่สมควรทางเพศจะส่งผลกระทบในทางลบต่อผู้เสียหายอย่างร้ายแรงในหลายแง่มุมก็ตาม หากแต่เมื่อเกิดกรณีการเผยแพร่ภาพส่วนตัวที่ไม่สมควรทางเพศขึ้น ฝ่ายที่เกี่ยวข้องจะต้องปรับใช้กฎหมายที่ควบคุมเกี่ยวกับการเผยแพร่สื่อลามกอนาจารเท่าที่มีอยู่แก่กรณีเป็นรายกรณีไป สภาพการณ์ดังกล่าวก่อให้เกิดข้อขัดข้องในการดำเนินคดีอาญาแก่ผู้ที่นำภาพส่วนตัวที่ไม่สมควรทางเพศของบุคคลอื่นไปเผยแพร่เป็นอย่างมาก อาทิ ปัญหาความไม่ครอบคลุมของกฎหมายในการกำหนดความรับผิดทางอาญาสำหรับการเผยแพร่ภาพส่วนตัวที่ไม่สมควรทางเพศ ปัญหาความไม่ได้สัดส่วนของอัตราโทษที่ผู้เผยแพร่ภาพส่วนตัวที่ไม่สมควรทางเพศได้รับจากปัญหาดังกล่าวข้างต้น ผู้เขียนเห็นว่ารัฐควรตระหนักถึงการรับรองและคุ้มครองสิทธิในความเป็นส่วนตัวของบุคคลในประเด็นนี้ ซึ่งสิทธิในความเป็นส่วนตัวเป็นสารัตถะสำคัญซึ่งแบ่งแยกภาพส่วนตัวที่ไม่สมควรทางเพศที่ออกจากสื่อลามกอนาจารทั่วไป และด้วยเหตุดังกล่าว ผู้เขียนจึงขอเสนอให้มีการตรากฎหมายเพื่อกำหนดความรับผิดทางอาญาสำหรับการเผยแพร่ภาพส่วนตัวที่ไม่สมควรทางเพศเป็นการเฉพาะ เพื่อให้รัฐสามารถคุ้มครองสิทธิในความเป็นส่วนตัวของบุคคลได้อย่างเหมาะสมและเพียงพอ

สิทธิความเป็นส่วนตัวถือเป็นสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐาน ซึ่งในทางวิชาการมีการศึกษาลักษณะของสิทธิความเป็นส่วนตัวอย่างหลากหลาย แต่สรุปได้พอสังเขปว่า สิทธิความเป็นส่วนตัวปรากฏอยู่ในกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินชีวิต ทั้งในลักษณะที่มีการเคลื่อนไหวทางกายภาพ เช่น การอยู่อาศัย การติดต่อสื่อสาร และในลักษณะของข้อมูลที่เป็นเรื่องส่วนตัวและข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับประโยชน์ส่วนบุคคล โดยสิทธิความเป็นส่วนตัวเป็นสิทธิที่บุคคลทุกคนต้องได้รับการคุ้มครองอย่างเท่าเทียมกันอย่างไรก็ตาม บุคคลสาธารณะในกลุ่มผู้ให้ความบันเทิง เช่น ศิลปิน นักแสดง นักร้อง นักกีฬา และนักสื่อสารมวลชน มักประสบปัญหาจากสถานะของตน และความคาบเกี่ยวกันระหว่างชีวิตส่วนตัวกับชีวิตสาธารณะซึ่งส่งผลกระทบต่อความเป็นส่วนตัวมากกว่าบุคคลทั่วไป เนื่องจากบุคคลสาธารณะได้รับความสนใจจากสาธารณชนอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้จึงมีโอกาสถูกลิดรอนสิทธิความเป็นส่วนตัวมากกว่า ถึงขนาดมีการกล่าวว่าบุคคลสาธารณะเป็นบุคคลที่ได้รับการคุ้มครองเรื่องความเป็นส่วนตัวน้อยกว่าบุคคลธรรมดา ทั้งที่บุคคลสาธารณะนั้นยังเป็นบุคคลธรรมดาตามกฎหมายที่มีสิทธิเสรีภาพเช่นคนทั่วไป แต่กลับถูกตัดสินว่าเมื่อบุคคลสาธารณะยอมพาตนเองเข้ามาอยู่ในพื้นที่สาธารณะต้องยอมรับต่อผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นกับตนเองในทุกรูปแบบนอกจากนี้ สภาพปัญหาการละเมิดสิทธิความเป็นส่วนตัวของไทยในสถานการณ์ปัจจุบันจำแนกได้เป็นการละเมิดที่สามารถนำกฎหมายที่มีอยู่มาปรับใช้ แต่อาจมีข้อจำกัดหรือยังไม่เหมาะสมในการให้ความคุ้มครองอย่างเพียงพอ และการละเมิดต่อสิทธิความเป็นส่วนตัวซึ่งยังไม่มีกฎหมายไทยให้ความคุ้มครองไว้อย่างชัดเจน ด้วยเหตุนี้ งานวิทยานิพนธ์ชิ้นนี้จึงดำเนินการศึกษาเรื่องการให้ความคุ้มครองสิทธิความเป็นส่วนตัวตามกฎหมายไทยเปรียบเทียบกับกฎหมายต่างประเทศ เพื่อวิเคราะห์ให้เห็นถึงการให้ความคุ้มครอง โดยจำแนกเป็นความคุ้มครองในขั้นตอนการเข้าถึงความเป็นส่วนตัวและการเผยแพร่ความเป็นส่วนตัว ทั้งในกรณีพื้นที่ส่วนตัวและพื้นที่สาธารณะ นำไปสู่ข้อเสนอแนะถึงความจำเป็นในการปรับปรุงแก้ไขหรือเพิ่มเติมกฎหมายไทยในแต่ละกรณี และความเหมาะสมในการจำแนกความคุ้มครองระหว่างบุคคลธรรมดาและบุคคลสาธารณะ เพื่อเป็นแนวทางการให้ความคุ้มครองสิทธิความเป็นส่วนตัวที่สอดคล้องกับสภาพสังคมไทยในปัจจุบันต่อไป

การศึกษาในวิทยานิพนธ์ฉบับนี้ มุ่งศึกษาในเรื่องของเขตอำนาจศาลรัฐธรรมนูญ ในมาตรา 213 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 ซึ่งเป็นเรื่องการยื่นคำร้องต่อศาลรัฐธรรมนูญโดยตรงของปัจเจกบุคคล ระบบการคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพโดยศาลรัฐธรรมนูญและข้อความคิดของการร้องทุกข์ทางรัฐธรรมนูญกับระบบกฎหมายเยอรมันและสเปน ซึ่งมีอิทธิพลต่อการยื่นคำร้องต่อศาลรัฐธรรมนูญในประเทศไทย ในวิทยานิพนธ์ฉบับนี้ยังหยิบยกปัญหาของมาตรา 213 อันได้แก่ ปัญหาระบบการคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพของศาลรัฐธรรมนูญไทย ปัญหาความไม่ชัดเจนเขตอำนาจของศาลรัฐธรรมนูญในมาตรา 213 รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 และมาตรา 47 พระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยวิธีพิจารณาของศาลรัฐธรรมนูญ พ.ศ.2561 และปัญหาข้อจำกัดการยื่นคำร้องต่อศาลรัฐธรรมนูญตามมาตรา 213 ด้วย

เนื่องจากปัจจุบันเทคโนโลยีได้พัฒนาอย่างรวดเร็วทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในหลายๆ ด้าน หนึ่งในนั้นก็คืออุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ปัจจุบันมีประสิทธิภาพที่สูงขึ้นซึ่งอุปกรณ์เหล่านี้เข้ามามีบทบาทอย่างมากในชีวิตประจำวันของบุคคลในสังคม ตัวอย่างเช่นโทรศัพท์เคลื่อนที่ที่ปัจจุบันสามารถที่จะทำการเข้าถึงระบบอินเตอร์เน็ตได้รวดเร็วและเข้าถึงได้ตลอดเวลา อีกทั้งยังสามารถที่จะบันทึกภาพไม่ว่าจะเป็นภาพนิ่งหรือภาพเคลื่อนไหวได้อย่างมีประสิทธิภาพ วิทยานิพนธ์นี้จึงมุ่งศึกษาปัญหาที่เกิดจากการแทรกแซงความเป็นส่วนตัวจากการใช้เทคโนโลยีดังกล่าว ซึ่งความเป็นส่วนตัวนั้นเป็นสิทธิที่จะอยู่โดยลำพังปราศจากรบกวนจากบุคคลภายนอกที่รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย 2560 มาตรา 35 ได้บัญญัติรับรองและคุ้มครองเอาไว้ แต่กฎหมายในลำดับรองนั้นยังไม่ครอบคลุม ไปถึงการคุ้มครองสิทธิในความเป็นส่วนตัวของบุคคลในกรณีที่มีผู้อื่นทำการเผยแพร่ภาพส่วนบุคคลของผู้อื่นโดยปราศจากความยินยอมซึ่งภาพนั้นน่าจะก่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้นั้น ดังนั้นกฎหมายลำดับรองของไทยจึงจำเป็นต้องได้รับการแก้ไขเพื่อให้การคุ้มครองสิทธิในความเป็นส่วนตัวของบุคคลนั้นให้ครอบคลุมยิ่งขึ้น

A dataset containing 19 species occurrences available in GBIF matching the query: { "and" : [ "Continent is South America", "Country is Ecuador", "TaxonKey is Pyrrhura albipectus Chapman, 1914" ] } The dataset includes 19 records from 7 constituent datasets: 1 records from Macaulay Library Audio and Video Collection. 1 records from WFVZ Bird Collections. 4 records from AMNH Bird Collection. 9 records from ORN. 1 records from KUBI Ornithology Collection. 1 records from LACM...

A dataset containing 17 species occurrences available in GBIF matching the query: { "and" : [ "Continent is South America", "Country is Ecuador", "TaxonKey is Leptosittaca branickii Berlepsch & Stolzmann, 1894" ] } The dataset includes 17 records from 6 constituent datasets: 2 records from Field Museum of Natural History (Zoology) Bird Collection. 7 records from Macaulay Library Audio and Video Collection. 2 records from AMNH Bird Collection. 1 records from Museum of Comparative Zoology,...

A dataset containing 176 species occurrences available in GBIF matching the query: { "and" : [ "Continent is South America", "Country is Ecuador", "TaxonKey is Forpus coelestis (Lesson, 1847)" ] } The dataset includes 176 records from 15 constituent datasets: 30 records from MLZ Bird Collection (Arctos). 12 records from Field Museum of Natural History (Zoology) Bird Collection. 3 records from University of Michigan Museum of Zoology, Division of Birds. 39 records from NMNH Extant...

Buku ini merupakan publikasi hasil penelitian yang dilakukan oleh Puslitbang Mahkamah Agung Ri tentang implementasi Perma nomor 2 Tahun 2015 tentang Gugatan Sederhana.

Buku ini merupakan publikasi hasil penelitian yang dilakukan oleh Puslitbang Mahkamah Agung Ri tentang implementasi Perma nomor 2 Tahun 2015 tentang Gugatan Sederhana.

Karya Tulis berupa Artikel yang dijadikan HAKI

Karya Tulis berupa Artikel yang dijadikan HAKI

A dataset containing 38 species occurrences available in GBIF matching the query: { "TaxonKey" : [ "is Hibiscus purpusii Brandegee" ] } The dataset includes 38 records from 13 constituent datasets: 8 records from Actualización de las bases de datos del Herbario XAL. Fase III. 3 records from Etapa final de la captura y catalogación del Herbario del Instituto de Ecología, AC, Centro Regional del Bajío. 6 records from iNaturalist Research-grade Observations. 4 records from...

A dataset containing 176 species occurrences available in GBIF matching the query: { "and" : [ "Continent is South America", "Country is Ecuador", "TaxonKey is Forpus coelestis (Lesson, 1847)" ] } The dataset includes 176 records from 15 constituent datasets: 30 records from MLZ Bird Collection (Arctos). 12 records from Field Museum of Natural History (Zoology) Bird Collection. 3 records from University of Michigan Museum of Zoology, Division of Birds. 39 records from NMNH Extant...

A dataset containing 79 species occurrences available in GBIF matching the query: { "and" : [ "Continent is South America", "Country is Ecuador", "TaxonKey is Brotogeris pyrrhoptera (Latham, 1802)" ] } The dataset includes 79 records from 13 constituent datasets: 2 records from MLZ Bird Collection (Arctos). 8 records from Field Museum of Natural History (Zoology) Bird Collection. 1 records from SBMNH Vertebrate Zoology. 1 records from NMNH Extant Specimen Records. 7 records from Macaulay...

A dataset containing 10655 species occurrences available in GBIF matching the query: { "and" : [ "TaxonKey is Syncarpia glomulifera (Sm.) Nied.", { "or" : [ "BasisOfRecord is Human Observation", "BasisOfRecord is Observation" ] }, "HasCoordinate is true", "HasGeospatialIssue is false" ] } The dataset includes 10655 records from 13 constituent datasets: 3 records from Questagame weekly feed. 12 records from iNaturalist Research-grade Observations. 23 records from Conservation Atlas Surveys. 1 records from Taxon occurrence...

A dataset containing 26 species occurrences available in GBIF matching the query: { "and" : [ "TaxonKey is Synaphea acutiloba Meisn.", { "or" : [ "BasisOfRecord is Human Observation", "BasisOfRecord is Observation" ] }, "HasCoordinate is true", "HasGeospatialIssue is false" ] } The dataset includes 26 records from 5 constituent datasets: 12 records from Weed and native flora data for the Swan Coastal Plain. 2 records from Conservation Atlas Surveys. 8 records from Darling Scarp...

A dataset containing 32 species occurrences available in GBIF matching the query: { "and" : [ "Continent is South America", "Country is Ecuador", "TaxonKey is Podiceps occipitalis Garnot, 1826" ] } The dataset includes 32 records from 9 constituent datasets: 8 records from MLZ Bird Collection (Arctos). 12 records from Field Museum of Natural History (Zoology) Bird Collection. 1 records from University of Michigan Museum of Zoology, Division of Birds. 1 records from Macaulay Library...